తల విదిలించి తన నుదుటిమీద గుప్పెడు చెమట ముక్కలు
తెరుచుకున్న మనసులో విరుచుకున్న రెక్కలు
వెచ్చదనం చుట్టుకుని మరింత కాగిన ఆలోచనల రసయాత్రలు
మూసుకున్న కళ్లనుంచి జారే కన్రెప్పలు
కామేష్ఠిలో కరిగి మండిన కపోలాల మీద గోళ్లు
చివరికో గుక్కెడు తాదాత్మ్యం తలకెక్కించుకుని తన
నల్లని కళ్లలోకీ ముడతల మడతల్లోకీ లావాలా జారడం...
కసితో ఖంగున ధ్వనించే గుండె గోడల పరస్పర వైరుధ్యం
నలిగి వొడిలి కరిగిన సాయంత్రపు సౌకుమార్యం..
కామేశ్వరీ వొల్లదు.. మళ్లీ కెరటమూ పగలదు
ఎందుకంటే..
ఆరిన తడీ - సంధించిన శస్త్రమూ
సమాన దైన్య చిత్రాలు కనుక...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment